به گزارش کردپرس، خبرگزاری فرانسه گزارش داد در ارتفاعات دورافتاده استان حکاری در جنوب‌شرقی ترکیه و در نزدیکی مرز ایران و عراق، دامداران و کشاورزان کرد پس از دهه‌ها جنگ و درگیری میان ارتش ترکیه و نیروهای پ‌ک‌ک، بار دیگر همراه با دام‌های خود به کوهستان بازگشته‌اند.
سلاح الدین ایرینچ، دامدار ۵۷ ساله کرد، هنگام چیدن پشم گوسفند، که به زبان کردی صحبت می‌کرد، گفت: «ما سال‌هاست که به اینجا می‌آییم. سی سال پیش رفت‌وآمد داشتیم، ولی بعد دیگر نتوانستیم بیاییم. حالا دوباره آمده‌ایم و دام هایمان را هم با خود آورده‌ایم.»
در ۱۱ ژوئیه، مراسمی نمادین برای انهدام سلاح‌ها در اقلیم کردستان عراق برگزار شد که گامی مهم در گذار حزب کارگران کردستان (پ‌ک‌ک) از مبارزه مسلحانه به سیاست دموکراتیک تلقی می شود. این تحول بخشی از تلاش‌های گسترده‌تر برای پایان دادن به یکی از طولانی‌ترین درگیری‌های منطقه‌ای است.
پ.ک.ک که از سوی ترکیه و بسیاری از کشورهای جهان در فهرست گروه‌های تروریستی قرار دارد، در سال ۱۹۷۸ توسط دانشجویان دانشگاه آنکارا با هدف کسب آزادی برای کردها بنیان گذاشته شد و از سال ۱۹۸۴ دست به مبارزه مسلحانه زد. به گفته رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه، این درگیری‌ها تاکنون ۵۰ هزار قربانی غیرنظامی و حدود دو هزار کشته در میان نیروهای ارتش برجای گذاشته است.
اکنون در دامنه کوه‌های جلو و قله رسکو ـ دومین قله مرتفع ترکیه با ارتفاع ۴۱۳۷ متر ـ مردان و زنان کرد به دامداری و کشاورزی مشغول شده‌اند. این منطقه که با طبیعتی بکر شامل آبشارها، دریاچه‌های یخچالی و مسیرهای کوه‌پیمایی شناخته می‌شود، در سالهای اخیر با کاهش خشونت‌ها تدریجاً به روی چوپان‌ها و گردشگران گشوده شده است.
با این حال، کوه‌های زیبای جَلو در گذشته صحنه درگیری‌های شدید میان ارتش ترکیه و نیروهای پ‌ک‌ک بودند؛ نبردهایی که باعث شد کشاورزان کرد اغلب در موقعیت‌های دشوار با ارتش قرار گیرند.
یکی از دامداران که نخواست نامش فاش شود، گفت: «در گذشته همیشه با سربازهای ترک مشکل داشتیم. ما را متهم می‌کردند که به نیروهای پ‌ک‌ک شیر و گوشت می‌دهیم. ولی حالا اوضاع آرام‌تر شده است.»
با وجود کاهش تنش‌ها، حضور ایست‌های بازرسی نظامی در اطراف شهر حکاری و در مسیر ورودی به مسیرهای گردشگری کوه جلو همچنان نشان‌دهنده ادامه نگرانی‌های امنیتی در منطقه است.
ماهِر ایرینچ، کشاورز ۳۷ ساله کرد، با اشاره به زیبایی طبیعی منطقه گفت: «زندگی اینجا خیلی خوب است و طبیعتش فوق‌العاده است. توریست‌ها هم می‌آیند و یکی دو شب در کوه چادر می‌زنند و با خودشان آب و غذا می‌آورند.» اما او در ادامه افزود که زندگی در کوهستان سخت و طاقت‌فرساست و بعید می‌داند نسل جدید این شغل را ادامه دهد: «فکر نمی‌کنم نسل بعدی بعد از ما بیاید. اگر بیایند خوشحال می‌شویم، ولی جوان‌ها دیگر علاقه‌ای به دامداری ندارند و دنبال کارهای راحت‌ترند.»
در دل کوهستان، کامیونی حامل بیش از ده زن کرد به سوی مزرعه‌ای دیگر می‌رفت. دام‌ها حدود سه تا چهار ماه در ارتفاعات نگهداری می‌شوند و با سرد شدن هوا به روستا بازگردانده می‌شوند.
هیجران دِنیز، دختر ۲۲ سالهای که برای ورود به دانشگاه آماده می‌شود، گفت: «همه ما اینجا کار می‌کنیم؛ مادر، خواهرها، کل خانواده. من معمولاً در حال درس خواندنم، ولی چون مادرم مریض بود، امروز مجبور شدم بیایم.»
او در ادامه با خستگی گفت: «به مادرم گفتم دیگر این کار را نکن. خیلی خسته‌کننده است. ولی وقتی در روستا زندگی می‌کنی، دامداری تنها کاری است که هست. هیچ کار دیگری وجود ندارد.»
خبرگزاری فرانسه
نظر شما