در شهری که باید مدیریت، نقشه راه ترسیم کند، سردرگمی و روزمرّگی بر تصمیمات سایه افکنده است. وعده ها، رنگ عمل نگرفته اند؛ پروژه ها، بیشتر به نمایش های بی محتوا شبیه اند تا پاسخ به نیازهای واقعی مردم.
معماری غنی، فرهنگ ریشه دار و پتانسیل های اجتماعی پاوه، به جای آنکه زمینه ساز تحولی فراگیر باشند، قربانی سیاست گذاری های سلیقه ای شده اند. مناطقی از شهر، عملاً در نقشه ی توسعه پاک شده اند؛ گویی شهروندان آن مناطق، بخشی از اولویت ها نیستند.
این فقدان درک صحیح از مدیریت شهری، نه تنها توسعه را متوقف کرده، بلکه پاوه را به لبه یک سقوط خاموش رسانده است؛ سقوطی در دل وعده ها، در میان پروژه های ناقص و زیر سایه بی تدبیری.
اگر امروز تصمیمی قاطع گرفته نشود، اگر برنامه ریزی علمی جایگزین روزمرّگی نشود، فردا دیر خواهد بود. مسئولان باید میان مصلحت گرایی و واقع گرایی، دومی را انتخاب کنند. چرا که ادامه ی این مسیر، چیزی جز فرسایش سرمایه اجتماعی و نابودی فرصت های آینده به همراه ندارد.
پاوه سزاوار بیشتر از این هاست؛ سزاوار مدیریتی است که بفهمد توسعه، نه در شعار، بلکه در تدبیر و تصمیم گیری آگاهانه معنا پیدا می کند.