عبدالله پشیو در سال ۱۹۴۶ در روستای بیرکوت از توابع شهرستان اربیل(هه‌ولێر) واقع در شمال کردستان عراق پا به دنیای گذاشت که بعدها در شعرهایش آن را مکان رنج، بی‌عدالتی و جرم عنوان کرد.
دوران کودکی‌اش با امنیت و آرامش همراه نبود. پدرش، از شخصیت‌های فرهنگی و دینی زمان خود بود که به‌خاطر فعالیت‌هایش، با فشار حکومت وقت روبه‌رو شد.خانواده‌اش به‌دلیل فشارهای سیاسی، ناچار به کوچ شدند. او از همان کودکی، با طعم ناآرامی و غربت آشنا شد؛ طعمی که بعدها شالوده‌ی تمام شعرهایش را ساخت.
 پدر په‌شێو از پیشمرگان مبارز کردستان عراق بود و به همین خاطر او را در راه مبارزه با حکومت دیکتاتور و فاشیست وقت عراق از دست داد. عبدالله هم در دوران نوجوانی‌اش و همزمان با شروع مبارزات خودجوش توده‌های مردم کردستان عراق، علیه نظام حاکم بر عراق به صفوف مبارزین کُرد پیوست.
جنگ کردستان عراق در سال ۱۹۷۵ میلادی فروکش کرد و بعد از این اتفاق، پشیو برای ادامه‌ی فعالیت‌های سیاسی و علمی خود به مسکو رفت و در دانشگاه پاتریس لومومبای آنجا به تحصیل پرداخت و مدرک دکتایش در رشته زبان و ادبیات کردی را در این دانشگاه دریافت کرد.
په‌شێو پس از پایان تحصیل خود در مسکو بار دیگر به کردستان بازگشت اما با وجود تداوم درگیری ها به نشانه‌ی اعتراض زادگاهش را ترک و دوباره عازم خارج شد.
عبدالله پشیو بعد از ترک دوباره کردستان عراق، مدتی در کشورهای متعدد به ارائه‌ی دیدگاه‌ها و مواضع خود در کنگره‌های ادبی و اجتماعی و سیاسی پرداخت. وی در این همایش‌ها و سمینارها به مسائل متعددی از قبیل: عدالت، برابری و رفع تبعیض‌ها پرداخت.وی هم اکنون در کشور سوئد مقیم است و همچنان به فعالیت‌های ادبی و اجتماعی خود در این کشور ادامه می‌دهد.
په‌شێو عشق به انسان و عشق به خاک وطن را در دو کفهٔ ترازو نهاده و هر دو را در اوجِ کلام و احساسِ شعرش برجسته کرده‌است.وی شاعری صادق و متعهّد به ملّت است و به مخاطبینش بسیار ارج می‌نهد. او همیشه در جنگ با وضعیّت موجود بوده تا آن را بهبود بخشد. پشیو نگاه‌های رُمانتیکی، تشریح روان‌شناسی، مشکلات روحی، عشق و مبارزه را در هم تنیده و مایهٔ اشعارش را از آن گرفته‌است.
از جمله اثار په‌شێو میتوان به 
فرمێسک و زام ۱۹۶۷ 
شه‌ونامهٔ شاعیرێکی تینوو ۱۹۷۲
شه‌و نیه خه‌ونتان پێوه نه بینم ۱۹۸۰ 
دیوانی براکوژی ۱۹۹۴ 
پووشکین، ژیان و به‌رهه‌می شاکاری۱۹۸۳
سه‌وڵم پۆڵا و که‌ناریش دوور ۲۰۱۹
و چندین اثر دیگر اشاره کرد.
عبدالله په‌شێو ، با وجود سال‌ها زندگی در تبعید، هرگز از زبان و ملت خود را فراموش نکرد. او با هر شعر، تکه‌ای از وطن را بازسازی کرد و واژه‌هایش را به چراغی در دل تاریکی بدل نمود. در ادبیات کردی، از او به‌عنوان یکی از بنیان‌گذاران شعر مدرن یاد می‌شود؛ شاعری که واژه را از خاموشی رهایی بخشید.
امروز عبدالله پشیو هنوز هم می‌نویسد؛ هنوز شعرهایش در میان نسل جوان می‌چرخد و هنوز صدایش، پژواک درد و امید است.
اما آن‌چه پشیو را از دیگران جدا می‌کند، فقط نوآوری ادبی نیست. او شاعری‌ست که خودش را نباخت؛ نه در غربت، نه در سانسور، نه در سکوت. او صدایی بود که خاموش نشد، حتی وقتی فریاد زدن ممنوع بود.

کارگردان خبری: میلادمرادی