به گزارش کردپرس، از چند ماه پیش که روند موسوم به «فرآیند صلح و جامعه دموکراتیک» با فراخوان عبدالله اوجالان، رهبر در بند PKK , و با هدف حل مسئله کُرد آغاز شده، حمایت‌های گروه های مختلف مردم را به همراه داشته است. در میان این حامیان، بریوان‌ها ــ زنانی که دامداری در کوهستان تنها منبع معیشتشان است ــ با بیان این که جنگ و سیاست‌های امنیتی سال‌های اخیر امکان دامداری را از آنان گرفته، تأکید کردند که با صلح، زندگی‌شان دوباره جان می‌گیرد.

در روستای مَلِسه از توابع شهرستان الکه (بیت الشباب) در استان شِرناخ در کردستان ترکیه، زنانی که سال‌هاست به دامداری مشغولند، در گفتگو با امراله آجار خبرنگار مزوپوتامیا از روزهایی گفتند که جنگ، کوه‌ها و مراتع سرسبزشان را به مکانی ناامن بدل کرد. 

از مرگ گریزی نیست اما دیگر نباید هیچ کس در قتل عام بمیرد

مسن‌ترین برِیوان‌ها، خان اُلْمَز ۸۰ ساله، گفت: «نزدیک به یک سال است که این روند (صلح) آغاز شده و لبخند بر لب‌های ما نشسته است. امیدوارم با این روند، همه زندانی‌ها به خانواده‌هایشان بازگردند. ما دیگر نمی‌خواهیم در این کوه‌ها جنگ ببینیم. دیگر هیچ‌کس گریه نکند. مرگ فرمان خداست، همه خواهیم مُرد، اما دیگر هیچ‌کس نباید قتل‌عام شود. خدا از همه کسانی که در این روند نقش داشتند راضی باشد. تنها خواسته ما یک صلح آبرومند است.»

خان اُلْمَز که از کودکی بریوانی (دامداری) کرده است، افزود: «کودکی‌ام زیباتر بود. هفتاد سال است که به چراگاه می‌روم. آن زمان که در کوه‌هایمان جنگ نبود، با امنیت بیشتری برای چرا می‌رفتیم. اما در سال‌های اخیر به‌دلیل جنگ و محدودیت‌ها خیلی کمتر می‌توانیم بیرون برویم.»

کوردا اوغورلو ۶۸ ساله نیز که از سختی‌های بریوانی می‌گوید، خاطرنشان کرد: «این کار سختی‌های زیادی دارد، اما در عین حال چون با طبیعت درهم‌تنیده‌ایم، زیبایی‌های زیادی هم دارد.» او هم تنها خواسته‌شان را صلح دانست و افزود: «اگر این روند به هدفش برسد، ما هم با آسودگی بیشتری برِیوانی خواهیم کرد.»

باید همه درهای زندان ها باز شوند، برادر و دامادم سال هاست زندانی اند

ساریا اوغورلو، ۶۳ ساله، که می‌گوید برِیوانی در زمستان بسیار دشوارتر است، توضیح داد: «راه درست و حسابی نداریم. از مسیرهای خراب و صعب‌العبور خودمان را به گله‌ها می‌رسانیم. سختی‌های زیادی هست و در زمستان با بارش برف این سختی‌ها چند برابر می‌شود، راه‌ها بسته می‌شود. گذشته بهتر بود. آن زمان هم سختی‌ها بود، اما چون جنگ و درگیری نبود، هر جا که قشنگ بود می‌رفتیم. به بلندترین ییلاق‌ها صعود می‌کردیم و آنجا زندگی خیلی زیبایی داشتیم. اگر صلح باشد، دوباره همان‌جاها می‌رویم. ما آن روزها خیلی خوشحال بودیم، حالا اما فقط درد و اندوه است. امروز جوان‌ها دیگر تمایلی به این کار ندارند. دنیا پیشرفت کرده و امکانات زیادی فراهم است، اما چون آرامش نیست، کسی سراغ این کار نمی‌رود. اگر صلح باشد، آن‌ها هم انجام می‌دهند. با صلح، لبخند دوباره بر لب‌هایمان می‌نشیند. همه کسانی که در زندان هستند باید آزاد شوند، همه درهای زندان باید باز شود. برادر و دامادم ۱۶ سال است زندانی‌اند. آرزوی ما این است که هرچه زودتر همه از زندان بیرون بیایند. تنها خواسته ما یک صلح آبرومند است.»

ما بریوان ها وجب به وجب کوه های کردستان را می شناسیم

صبری اوغورلو، ۶۰ ساله، نیز با ابراز خوشحالی از آغاز این روند گفت: «در این کوه‌ها زحمت زیادی کشیده‌ایم، هر وجب خاکش را می‌شناسیم. اگر صلح برقرار شود، همه بریوان‌ها خوشحال خواهند شد. تنها خواسته ما صلح است. اگر صلح باشد، دنیا جای زیباتری خواهد شد. با وجود تمام سختی‌ها، زندگی بریوانی باز هم زیباست.»