خبرگزاری کردپرس _ هر سال میلیون ها نوجوان ایرانی وارد مسابقه ای فرساینده می‌شوند که نه براساس علاقه و مهارت، بلکه بر پایه ترس و رقابت بی منطق تعریف شده است. کنکور نه مسیر رشد که به تدریج به باتلاقی برای استعدادها و جوانان کشورمان تبدیل شده است.

در ایران بیکاری به یکی از پرتکرارترین واژه های روزمره تبدیل شده است. جوانان می گویند «شغل نیست»؛ والدین می گویند «آینده مبهم است» و سیاست گذاران در پاسخ نسخه های تکراری و کوتاه مدت می‌پیچند.

اما سوال اصلی را کسی نمی پرسد: چرا شغل نیست؟ پاسخ در جای دوری نیست. پیش از آنکه بیکاری یک بحران اقتصادی باشد، یک بحران در ساختار آموزشی و فرهنگی است.

نه شغلی بدون رشد هست، نه رشدی بدون مسیر است‌. شغل از آسمان نمی افتد. شغل نتیجه‌ی یک فرایند است. در ایران این زنجیره از همان ابتدا قطع می شود. نوجوانانی که فرصت شناخت علاقه، استعداد و رشد را هرگز پیدا نمی‌کنند. ریشه‌ی این بحران به دو عامل کلیدی نظام آموزشی ضعیف و سیطره‌ی مافیای کنکورباز می‌گردد.

دوران دبیرستان در بسیاری از کشورها، دوره ای برای شناخت استعداد، کشف علایق، یادگیری مهارت ها و طراحی آینده است. اما در ایران این دوره به طور کامل در اختیار کنکور قرار گرفته است. در واقع دبیرستان فرصتی است که می‌سوزد، نه می‌سازد. دانش آموزان به جای رشد فردی و شغلی، تبدیل به ماشین های تست زنی می‌شوند. سیستم آنها را تشویق می‌کند فقط به یک هدف فکر کنند: رتبه‌ی بهتر در کنکور.از آموزش مهارت، راهنمایی شغلی و طراحی مسیر شغلی خبری نیست.

کنکور دیگر صرفاً یک آزمون نیست، تبدیل به یک صنعت چند هزار میلیاردی شده که با فروش رویا همه را در یک مسیر قرار می‌دهد: رشته هایی خاص مثل پزشکی و دندانپزشکی.

این مسیر نه بر اساس علاقه فردی، نه بر مبنای نیاز کار و نه بر اساس استعداد است. این امر موجب مسیری واحد شده که در نتیجه آن، تنوع مسیر، تنوع مهارت و تنوع مشاغل از بین می‌رود.

توسعه بدون انسان توسعه یافته ممکن نیست. هیچ کشوری نمی‌تواند به توسعه‌ی پایدار برسد مگر اینکه مردمش را توسعه دهد. چگونه می‌توان از جوانی که فرصت کشف استعداد و علاقه، رشد مهارت و تجربه واقعی نداشته انتظار نوآوری یا اشتغالزایی داشت؟ جوانانی که باید موتور محرک اقتصادی باشند، در واقع در لبه‌ی رکود ایستاده اند. ما با نسلی مواجهیم که بیش از هر دوره‌ای درس خوانده، اما کمتر از همیشه برای زندگی و کار آماده است.

چه باید کرد؟ اگر بخواهیم ایران توسعه پیدا کند و اشتغال جای بیکاری را بگیرد، باید از همان دبیرستان شروع کرد. ما به آموزش مسیر شغلی، آموزش مهارت ها، مشاوره تحصیلی و شغلی متناسب با استعداد ها و نیاز بازار، مقابله با مافیای کنکور به عنوان یکی از موانع اصلی رشد شغلی نیاز داریم. تا زمانی که «کنکور» معیار موفقیت است، «رشد» جایی در سیستم آموزشی ما ندارد. و تا زمانی که رشد نیست، شغلی هم نخواهد بود.