به گزارش کردپرس، یازده سال از حمله داعش به شنگال، از توابع استان موصل عراق، می‌گذرد؛ حمله‌ای که در سوم آگوست ۲۰۱۴ آغاز شد و در تاریخ ایزدی‌ها به‌عنوان هفتاد و چهارمین فرمان قتل عام علیه ایزدی ها شناخته می‌شود. در این حملات، هزاران نفر کشته و هزاران زن و کودک ربوده شدند. خانواده خَلف یکی از خانواده‌هایی است که در آن دوران به اسارت داعش درآمد. در حمله به روستای قاپوسی در منطقه تل عَزر، هفت عضو این خانواده، شامل پدر و مادر و پنج فرزندشان، ربوده شدند.
برزان خَلف که هنگام اسارت تنها ۱۱ سال داشت و برادر کوچکش فارس که هفت‌ساله بود، پس از چهار سال اسارت توانستند از دست داعش نجات یابند. اما پدر و مادرشان کینه و عیدو خَلف و سه خواهر و برادرشان تا امروز مفقود هستند.
برزان که اکنون ۲۱ ساله است، در گفتگویی با زینب دورگوت خبرنگار کرد اهل شرناخ از مزوپوتامیا، روزهای اسارت را چنین روایت می‌کند: «ما یک ماه در میان درخت‌ها پنهان شدیم اما دستگیر شدیم. ما را به کوچه‌ها و مدارس پر از جنازه بردند. در موصل و تل عفر ما را وادار کردند به عربی حرف بزنیم. وقتی حاضر نشدم مسلمان شوم، دستم را بریدند. هنوز جای زخم پایم خوب نشده و با یک دست زندگی می‌کنم. چهار سال کودک نبودم؛ کودکی‌ام همان‌جا تمام شد.»
فارس خَلف، که اکنون ۱۸ ساله است، می‌گوید سال‌ها از ترس جانش هویت ایزدی‌اش را پنهان می‌کرد: «در موصل و سپس سوریه ما را به آموزش‌های جنگی و مذهبی رادیکال وادار کردند. پنج سال زبان مادری‌ام را فراموش کرده بودم. در هر کوی و برزن جنازه و دست و پای قطع‌شده می‌دیدیم. وقتی نیروهای سوریه دموکراتیک ما را آزاد کردند، هنوز جرأت نمی‌کردم بگویم ایزدی هستم.»
برزان و فارس خَلف پس از آزادی به شنگال بازگشتند، اما خاطرات اسارت، تصاویر مرگ و جدایی از خانواده، زندگی آن‌ها را برای همیشه دگرگون کرده است. پنج عضو دیگر این خانواده همچنان در شمار هزاران ایزدی مفقودشده باقی مانده‌اند.
نظر شما