به گزارش کردپرس، یتر ارل توما، رئیس مشترک انجمن همیاری خانواده‌های زندانیان آمد (TUAY-DER)، با اشاره به تداوم ممنوعیت‌های گسترده در زندان‌های ترکیه گفت: از جلوگیری از درمان بیماران تا منع مکالمه به زبان کردی، از محرومیت زنان زندانی از لوازم بهداشتی تا تعویق غیرقانونی آزادی محکومان، همه نشان می‌دهد که دولت آگاهانه روند «مرگ تدریجی» را بر زندانیان سیاسی تحمیل می‌کند.

یتر ارل توما، هم‌رئیس انجمن همیاری خانواده‌های زندانیان آمد (TUAY-DER)، در گفت‌وگویی با فتحی بالامان روزنامه نگار کُرد از مزوپوتامیا، از نقض‌های گسترده حقوق بشر در زندان‌های ترکیه پرده برداشت و تأکید کرد که زندان‌ها عملاً به «مرکز مرگ تدریجی» برای زندانیان سیاسی تبدیل شده‌اند.

او گفت که روند منع درمان بیماران وخیم، اعمال فشارهای فیزیکی و روانی، محدودیت‌های ارتباطی و حتی ممنوعیت صحبت به زبان مادری همچنان ادامه دارد. به گفته توما، بسیاری از زندانیان بیمار به‌دلیل مخالفت با بازرسی بدنی تحقیرآمیز، معاینه با دستبند یا جراحی در حالت زنجیرشده، از دسترسی به خدمات درمانی محروم می‌شوند. وی به نمونه‌هایی همچون تعویق جراحی آنژیو یک زندانی در آمد و ممانعت از عمل جراحی مغز یک زندانی در ارزروم اشاره کرد و گفت: «این یعنی محکوم کردن آن‌ها به مرگ.»

توما با اشاره به افزایش زندان‌های «سیاه چال مانند» از نوع Y و S، افزود که این ساختارها باعث می‌شود زندانیان تا ۲۲ ساعت در سلول انفرادی بمانند و عملاً ارتباطشان با خانواده و جامعه قطع شود. وی همچنین از ادامه ممنوعیت مکالمه به زبان کردی خبر داد و یادآور شد که در مواردی مأموران زندان به خانواده‌ها دستور داده‌اند «ترکی صحبت کنند» چون کردی را «نمی‌فهمند»؛ رویکردی که یادآور رفتارهای سرکوبگرانه دهه‌های گذشته است.

او وضعیت زنان زندانی را وخیم تر توصیف کرد و گفت که این زندانیان یا به پد و لوازم بهداشتی زنانه دسترسی ندارند یا مجبورند آن‌ها را با قیمت‌های بسیار بالا از فروشگاه زندان تهیه کنند.

به گفته توما، شمار زیادی از زندانیان، حتی پس از گذراندن کامل محکومیت یا با وجود بیماری‌های مرگبار، به‌دلیل گزارش‌های جانبدارانه اداره پزشکی قانونی و تصمیمات سیاسی، آزاد نمی‌شوند. او به پرونده‌هایی چون مصطفی قاراتپه، بیمار سرطانی گرید چهارم، و اردیل چشمه که پس از ۳۰ سال حبس دو بار با دلایل واهی از آزادی محروم شده، اشاره کرد.

توما افزود که روند فعلی «فضای آرام بیرون» را به زندان‌ها منتقل نمی‌کند و به نظر می‌رسد عامدانه تلاش می‌شود زندانیان سیاسی از هرگونه گشایش بی‌نصیب بمانند. او تأکید کرد: «برای یک صلح عادلانه و با کرامت، حداقل شرط ما آزادی زندانیان سیاسی و تبدیل آن‌ها به بازیگران فعال این روند است.»

او در پایان با تأکید بر ادامه مبارزه گفت که TUAY-DER با همکاری نهادهای حقوقی، گزارشگری و حمایت از خانواده‌ها، این نقض‌ها را افشا خواهد کرد: «زندانیان خانواده ما هستند و تا زمانی که این بی‌عدالتی‌ها ادامه دارد، ما سکوت نخواهیم کرد.»